Ήρθες και ΄συ σαν άλλη ξύλινη μαριονέτα να διεκδικήσεις ό,τι σου ανήκει, έτσι μας είπες!!! Ποτέ δεν κατάλαβα, πότε τα απέκτησες όλα όσα ‘σου ανήκουν’ και κυρίως με ποιον τρόπο. Ονειρεύτηκες το άπιαστο, ότι θα γίνεις σαν και ‘μας, έτσι είπες…κανονικός, πέρα από τα ψέματα και τις υπερβολές σου. Ποιος σε πίστεψε? Οι λίγοι, αυτοί της επιλεκτικής μνήμης, αυτοί που ήθελαν κάτι να πάρουν από εσένα. Δεν σε ένοιαξε η φήμη σου καθόλου, σε μάγεψε η ματαιοδοξία σου.
Αυτός είσαι Πινόκιο, μια μαριονέτα που της αρκεί να την κουνούν οι άλλοι και να γίνεσαι έρμαιο των πράξεων σου. Πόσες ιστορίες θέλεις να αλλάξεις ακόμη και να τις προσαρμόσεις κατά πως σε βολεύει?
Οι άνθρωποι δεν είναι παιχνίδια και εγώ έχω πάψει προ πολλού να ασχολούμαι με ξύλινες μαριονέτες. Είναι τουλάχιστον φαιδρό να εθελοτυφλείς. Ας σπάσει κάποιος επιτέλους αυτή την κούκλα. Δεν είναι καιρός για παραμύθια.
