Καθώς επέστρεφα απο μια εκδρομή που είχα πάει με τον φίλο μου εδώ κοντά (Θεσσαλονίκη) μη φανταστείτε…είδα μπροστά στα μάτια μου να εκτυλίσσεται μια μάχη. Σαν όνειρο ένα πράγμα. Σταμάτησαν και άλλοι εκεί κοντά, γιατί μας έκοβαν τον δρόμο…Ήταν έτοιμοι να παλέψουν δύο για να υπερισχύσει ο καλύτερος. Αναρωτιόμουν ποιος είναι τελικά ο καλύτερος? Μήπως αυτός που με γενναιότητα μπαίνει για να παλέψει ή μήπως αυτός που με τις δυνάμεις άλλων (4 μηχανάκια τον κρατούν γερά να μην πέσει) μας δείχνει το πόσο ‘ψεύτικα’ ισχυρός μπορεί να είναι? Εμείς ως κοινό που ‘πληρώσαμε’ εισιτήριο για να δούμε σε απευθείας μετάδοση τον αγώνα τι θα αποκομήσουμε από όλο αυτό? Είναι πράγματι ο αγώνας αληθινός ή σαν τα παραμύθια που διαβάζαμε μικροί? Και αν είναι ότι είναι, ποιος θα κερδίσει ουσιαστικά? Τελικά ο μαχητής με τις ψεύτικες δυνάμεις αλήθεια θέλει να κερδίσει τον αγώνα ή μήπως σκοπός του είναι να εξαλείψει τον αντίπαλο!!!
Και η ευγενής άμιλλα που πήγε?
Νιώθω σαν τον θεατή που βλέπει μια μάχη, όχι για νικήσει ο ποιο δυνατός, αλλά να κατατροπωθεί ο αντίπαλος. Σαν την κακιά μητριά σε εκείνο το παραμύθι (ξέρετε ποιο!!!) που μόνος της στόχος ήταν να εξαφανίσει απο προσώπου γής την…Σταχτοπούτα. Δεν ξέρω το αποτέλεσμα του αγώνα, γιατί κάναμε αναστροφή και πήραμε άλλον δρόμο για την επιστροφή. Ένα πράγμα όμως με ταλανίζει εδώ και μέρες και δεν μπορώ να το βγάλω απο το μυαλό μου…άραγε αν κερδίσει η ‘κακιά μητριά’ ξέρει ότι εμείς ως κοινό είμαστε το Βασιλόπουλο?
