Δεν θέλω να σας πω πολλά, γιατί ούτε κριτικός είμαι, ούτε έχω και την κατάλληλη θεατρική παιδεία ώστε να κρίνω κατάλληλα…εγώ απλά θέλω να παραθέσω 2 λόγια σχετικά, εφόσον είδα την παράσταση ‘Δον Κιχώτης, Βιβλίο 2ο, κεφ. 23ο’ στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης, στηριζόμενη πάντοτε στο γεγονός ότι το έργο συνεχίζει την περιοδία του.
Αρχικά θέλω να σας προτείνω (κάτι το οποίο θα πρέπει να κάνετε κάθε φορά που πρόκειται να παρακολουθήσετε θέατρο) να διαβάζετε περί τίνος πρόκειται!!! Η παράσταση ουσιαστικά είναι μια κινησιολογική περφόρμανς, οπότε όπως αντιλαμβανόσαστε δεν είναι μια κλασική θεατρική παράσταση που μπορεί να την δει ένας απλός θεατής χωρίς πολλές απαιτήσεις. Αυτό ως χρήσιμη συμβουλή γιατί υπήρχε πολύς κόσμος ο οποίος προφανώς και δεν ήξερε που ‘πήγαινε’.
Εγώ την επέλεξα γιατί ήθελα να δω κάτι διαφορετικό, ήθελα να προσεγγίσω όσο μπορώ μια άλλη ζωή, μια άλλη σκέψη, αυτήν δηλαδή που θα προσπαθούσε να μου προσδώσει με τον τρόπο που έχει σκεφτεί η σκηνοθέτης. Έχει μια διαφορετική αισθητική στο πως βλέπει τα πράγματα και ήθελα να το δω και εγώ αυτό, εφόσον κάτι ανάλογο δεν έχω παρακολουθήσει. Η βαρύτητα απουσιάζει και αν μη τι άλλο, αν η παράσταση ήταν δύσκολη για εμένα να την παρακολουθήσω, αυτό το είδα, το ένιωσα, το αισθάνθηκα. Η μόνη μου αντίρρηση αν μπορώ να το πω και έτσι, θα ήταν σίγουρα στην διάρκεια του έργου. Εφόσον το έργο κινήθηκε χορογραφικά, νομίζω πως με μικρότερη διάρκεια εγώ προσωπικά ήμουν καλυμμένη. Τέλειος ο επίλογος από όλες τις απόψεις, εικόνα, ηθοποιοί, φωτισμός, άψογα. Συγχαρητήρια, γιατί για να βγει ένα τέτοιο αποτέλεσμα απαιτείται κόπος και φυσικά η δουλειά πρέπει να ανταμείβεται…
